ตามที่เคยได้บอกไว้ในเว็บแมกกาซีนนี้แล้วว่าที่มาของชื่อวง “Raft” คือ “แพ” และเป็นแพที่จะมุ่งไปข้างหน้าได้ก็ต่อเมื่อสมาชิกในวงต่างพร้อมใจกันพายแพนี้ไปอย่างเป็นจังหวะเดียวกัน หากทำเช่นนั้นไม่ได้ ต่อให้แต่ละคนจะตั้งหน้าตั้งตาพายสักเพียงใด ก็คงเป็นได้แค่แพที่ลอยวนอยู่กับที่ หรือซ้ำร้ายกว่านั้นอาจจะถอยร่น หรือพลิกค่ำลงไปก็ได้
Raft เริ่มต้นการทัวร์ดนตรีครั้งนี้ที่ Play Yard ในวันที่ 3 ตุลาคม การแสดงในครั้งนี้ถ้าจะเปรียบก็คงเหมือนกับแพที่ฝีพายแต่ละคนก็ต่างคนต่างพายกันไปอย่างสะเปะสะปะ
ผู้ชมในครั้งนี้มีจำนวนมากกว่าครั้งที่แล้วที่ Raft มาเล่นมากทีเดียว และหลังการแสดงจบลงผู้ชมต่างก็เปล่งเสียงแสดงความชื่นชมต่อวง Raft กันอย่างเซ็งแซ่… หากมองเพียงผิวเผินก็นับได้ว่า Raft ประสบความสำเร็จดีทีเดียว… ทว่าสีหน้าของเหล่าสมาชิกในวงกลับเต็มไปด้วยความผิดหวัง
โยชิยูกิ: “มันเจ็บที่ได้รับรู้ว่าตัวเองยังมี ‘ของ’ไม่พอ”
โยชิโอะ: “ผมรู้สึกว่ามุมมองต่อโลกของเรามันแคบลง”
ว่าน: “ต้องทำให้เพลงที่เราเล่นมันเป็น “เพลงของเรา” ให้ได้มากกว่านี้”
เททสึโร: “ทั้งๆที่ตั้งใจไว้ว่าจะรุกให้สุดๆ… แต่สุดท้ายเหมือนผมก็กลับเข้าสู่โหมดเพลย์เซฟซะงั้น
สมเพชตัวเองจริงๆ”
คำพูดของสมาชิกแต่ละคนนี้ สะท้อนถึงความผิดหวังต่อตนเอง ที่ไม่สามารถทำได้ตามเป้าหมายที่ตนเองตั้งไว้ตอนก่อนเริ่มการแสดง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเททสึโรที่ไม่อาจซ่อนความผิดหวังของเขาได้แม้แต่น้อย เขาไม่พูดอะไรแม้แต่สักคำตลอดช่วงอาหารค่ำหลังการแสดง เอาแต่ดื่มเหล้าที่โดยปกติเขาแทบจะไม่แตะจนเมาสลบไป สภาพของเททสึโรในตอนนั้นสะท้อนถึงความไม่พอใจในการแสดงครั้งนี้ของ Raftได้เป็นอย่างดี
วันรุ่งขึ้น โยชิยูกิ โยชิโอะ และเททสึโรนัดประชุมเฉพาะกิจกันที่โรงแรม แม้จะถูกกวดด้วยกำหนดเวลาที่พวกเขาจะต้องเดินทางไปยังสถานที่แสดงในวันนี้เพื่อตระเตรียม แต่ทั้งสามคนก็ตั้งหน้าตั้งตาดูวิดีโอการแสดงที่ Play Yard ของเมื่อคืนอยู่รอบแล้วรอบเล่า พวกเขาพยายามมองหาสาเหตุว่าทำไมพวกเขาถึงไม่สามารถเข้าขากันได้ในการแสดงเมื่อคืน ทำไมจังหวะการพายของแต่ละคนถึงสะเปะสะปะกันได้ขนาดนั้น? แล้วพวกเขาจะก้าวข้ามอุปสรรคนี้ไปได้หรือไม่? คงต้องคอยติดตามกันต่อไป
