พบเสียงของตัวเอง
สำหรับโวคัลลิสต์นั้น โยชิยูกิมีข้อแม้อยู่เพียงข้อเดียวที่ไม่อาจผ่อนปรนได้ คือต้องเป็นคนไทยเท่านั้น การที่โวคัลลิสต์คนไทยเห็นและรู้อย่างลึกซึ้งถึงรูปแบบดนตรีของไทยนั้นก็เป็นเหตุผลส่วนหนึ่ง แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ความเชื่อที่ว่าการร่วมชะตากรรมไปด้วยกันกับนักดนตรีจากคนละพื้นที่ ต่างภาษาต่างวัฒนธรรม จะนำมาซึ่งมุมมองใหม่ๆที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน ความใฝ่ฝันในโลกที่ยังหยั่งไม่ถึงนั้นเป็นดั่งพลังที่คอยขับเคลื่อนโยชิยูกิไปข้างหน้า
ปัญหาอยู่ที่ว่าโยชิยูกิไม่มีคนรู้จักคนไทยเลยแม้แต่คนเดียว เรียกได้ว่าเริ่มต้นทุกอย่างจากศูนย์จริงๆ ในขั้นแรกเขาเริ่มด้วยการหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ต และเข้าหาคนต่างๆผ่านทาง Facebook ไม่มีใครรู้ว่าความพยายามนั้นจะให้ผลเมื่อใด แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินหน้าต่อไปเท่านั้น
โยชิยูกิเผชิญกับวันคืนที่เต็มไปด้วยความกังวลและการดิ้นรน แต่แล้ววันหนึ่งก็ถึงจุดพลิกผันเมื่อโยชิยูกิมีโอกาสได้ไปงานเทศกาลดนตรีประเทศไทยที่จัดขึ้นที่เมืองโอซากา เขาอยากติดต่อกับนักดนตรีที่ขึ้นแสดงบนเวทีเหล่านั้นโดยตรง แน่นอนว่าไม่ได้มีการนัดหมายกับนักดนตรีเหล่านั้นเอาไว้ก่อน เขาได้อธิบายให้กับผู้รักษาความปลอดภัยฟังจนได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องพักศิลปิน โยชิยูกิแจกนามบัตรที่เขาเตรียมไว้เพื่อการนี้โดยเฉพาะแก่ผู้เกี่ยวข้องทั้งหมด พร้อมทั้งอธิบายถึงความคิดและความรู้สึก
แต่ความเป็นจริงนั้นช่างโหดร้าย แทบจะไม่มีใครที่มีความสนใจในสิ่งที่โยชิยูกิบอกเลย และตัวเลือกก็ค่อยๆลดน้อยลงไปเรื่อยๆ โยชิยูกิถูกเร่งเร้าด้วยเวลาที่เคลื่อนผ่านไป เขาพูดคุยกับใครก็ตามที่ผ่านเข้ามาในสายตา จนในที่สุด ประดุจมือที่ยื่นเข้ามาช่วยเหลือในยามวิกฤต นักศึกษาชาวไทยที่เป็นอาสาสมัครช่วยงานของเทศกาลก็พูดกับเขาว่า “ไว้จะลองถามคนรู้จักให้นะ”
หลังจากนั้นก็เกิดสานสัมพันธ์กับคนใหม่ๆ ซึ่งในที่สุดแล้วก็ได้พาพวกเขาไปรู้จักกับแน้ต หญิงสาวที่อาศัยอยู่ในประเทศไทย
ณ ช่วงสุดท้ายของฤดูร้อน ในยามที่อ่อนล้า สิ้นหวัง และเริ่มจะยอมแพ้ แสงสว่างแห่งความหวังก็สาดส่องเข้ามาอย่างไม่คาดคิด
แต่จนกว่าจะได้ฟังเสียงร้องก็ยังวางใจไม่ได้ ไม่แน่ว่าอาจจะต้องตัดใจปฏิเสธไปก็เป็นได้ แต่ความกังวลนั้นก็ได้สลายไปทันที เมื่อเสียงร้องที่ได้ฟังจากเดโมของแน้ตที่ส่งมาจากเมืองไทยนั้นอยู่เหนือจินตนาการที่วาดไว้ แน้ตเองก็มีความคิดว่าอยากทำงานในฐานะนักดนตรีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เรียกได้ว่าเป็นสถานการณ์ที่ Win-Win กันทั้งสองฝ่าย
และในที่สุดการเดินทางหาสมาชิกในวงที่เริ่มต้นขึ้นในเดือนพฤษภาคม 2548 ก็ได้ปิดฉากลงในเดือนพฤศจิกายน 2558
＊＊＊
30 มีนาคม วันแห่งโชคชะตา
ใช่ว่าตั้งวงได้แล้วจะหมายความว่าทุกอย่างจะลุล่วง เรื่องนั้นโยชิยูกิเองก็รู้ดี ตัวเขาเองก็เป็นนักดนตรีมืออาชีพที่ได้ประสบและรู้ซึ้งถึงความยากลำบากในการสร้างสรรค์เพลงที่จับใจคนฟัง
วงดนตรีที่ญี่ปุ่นได้แต่เพียงติดต่อกับแน้ตผ่านทาง Skype เท่านั้น จึงมีความจำเป็นที่จะบินไปประเทศไทยโดยเร็ว ทั้งเพื่อฟังเสียงร้องแบบสดๆ และเพื่อการสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างกัน ในขณะเดียวกันนั้นก็ยังต้องจองสถานที่แสดงไปด้วย และเพื่อการนั้นก็ต้องเตรียมเดโมไว้เพื่อนำไปเปิดให้สตาฟของร้านฟัง แน่นอนว่าเดโมนั้นต้องแสดงให้เห็นถึงศักยภาพและเอกลักษณ์อันโดดเด่นของวง เพียงแค่ในเสี้ยววินาทีปริมาณของงานที่ต้องทำก็กองพะเนินเป็นภูเขาเลากา
สิ่งแรกสุดที่ต้องทำคือการกำหนดวันที่จะเดินทางไปประเทศไทย แต่ทั้งโยชิยูกิ เททสึโร และ โยชิโอะ ต่างก็มีงานและภาระหน้าที่ในประเทศญี่ปุ่นของแต่ละคน การจะหาวันเพื่อให้ทุกคนไปได้พร้อมกันแทบจะเรียกได้ว่าเป็นไปไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นนั้นก็ต้องทำเดโมและอัดเพลงกันที่ญี่ปุ่น
โยชิยูกิตัดสินใจออกเดินทางไปยังประเทศไทยคนเดียว โดยมีกำหนดการออกเดินทางในวันที่ 30 มีนาคม 2558 จนกว่าจะถึงวันนั้นพวกเขาจะต้องใช้เวลาทุกนาทีทุกวินาทีอย่างมีค่า ทั้งสามคนคอยหาเวลาที่ว่างตรงกันเพื่อไปรวมตัวกันในสตูดิโอให้ได้มากที่สุด โยชิโอะรับหน้าที่ในการแต่งเพลง ส่วนโยชิยูกิ และ เททสีโรก็คอยช่วยออกไอเดียในการเรียบเรียง
หลังจากการซ้อมอยู่หลายครั้ง เสียงดนตรีของทั้งสามคนก็เริ่มผสานเข้าด้วยกัน และเริ่มพัฒนาไปด้วยกันทีละเล็กทีละน้อย ในระหว่างกระบวนการของการทำเพลงนั้นเอง โยชิยูกิได้พูดขึ้นว่า “แค่จินตนาการถึงเสียงร้องของแน้ตว่ามารวมกับดนตรีนี้ แค่นี้ก็รู้สึกตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าจะพูดยังไง แต่ในเวลาเดียวกันก็ยังรู้สึกกังวลใจมากอยู่เหมือนกัน” นี่เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของโยชิยูกิ ผู้ซึ่งรู้ซึ้งถึงทั้งรสชาติอันโอชะและความน่ากลัวของการทำเพลง เพลงที่ร่วมกันสร้างขึ้นมานี้จะมีชีวิตขึ้นมาหรือจะตายจากไปนั้นก็จะได้รู้กันที่ประเทศไทย
โยชิยูกิออกเดินทางจากประเทศญี่ปุ่นในวันที่ 30 มีนาคม เขาใส่เดโมเพลงลงในกระเป๋า พร้อมกับ รายชื่อสถานที่แสดงที่สนใจ เอกสารข้อมูลบุคคลสำคัญที่เข้าใจวงการดนตรีของไทยที่จะไปพบที่ประเทศไทย รวมทั้งแบกเอาโชคชะตาของวงไว้ด้วย
