กรุงเทพฯในเดือนตุลาคมนั้นเป็นฤดูฝน ผู้คนที่เดินกันขวักไขว่อยู่ในเมือง สายตาต่างก็คอยมองไปยังเบื้องล่าง คอยสอดส่องเพื่อเลี่ยงไม่ให้ย่ำลงไปในแอ่งน้ำขัง หรือบางทีที่พวกเขาเอาแต่ก้มหน้าอาจจะเป็นเพราะท้องฟ้าสีเทาหม่นข้างบนนั้นมองไปก็พาลแต่จะทำให้จิตใจหดหู่เสียเปล่าๆ
ในวันที่ 3 ตุลาคมที่ Play Yard นั้น เททสึโรก็เอาแต่ก้มหน้า สายตาของเขามองอยู่แต่กลองสแนร์, กลองทอม, และฉาบ หลังจากการดูวิดีโอการแสดงหลายต่อหลายรอบในการประชุมเฉพาะกิจที่โรงแรมนั้นโยชิโอะถึงกับเอ็ดเททสึโร “เงยหน้าขึ้นมาบ้าง! เปลี่ยนมุมมองซะ การตีกลองของนายมันก็จะเปลี่ยนไปด้วย” เททสึโรรับคำแนะนำนั้นเอาไว้โดยดี เขายึดถือมันเหมือนเป็นที่พึ่งสุดท้าย
วันที่ 4 ตุลาคม ณ Studio Lam… ผู้ชมในวันนี้ค่อนข้างบางตา อาจเป็นเพราะฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ซ้ำร้ายเข้าไปอีกเมื่อผู้จัดงานเทศกาลดนตรีที่ทางวงเชิญให้มาดูการแสดงของพวกเขาเพิ่งติดต่อมาว่ามาไม่ได้แล้ว ในสถานการณ์เช่นนี้ก็คงไม่แปลกที่จะหมดไฟ แต่ไม่อย่างไรพวกเขาก็เริ่มการแสดงกันตามกำหนด “จะยอมแพ้ง่ายๆกันตรงนี้ไม่ได้”
แต่สุดท้ายแล้ว การแสดงนันนั้นกลับกลายเป็นสิ่งที่สมาชิกในวงคงไม่มีวันลืม การตีกลองของเททสึโรนั้นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเขามองสิ่งอื่นนอกจากกลอง สิ่งที่เขาเห็นและอารมณ์ความรู้สึกที่เขาได้รับถูกสะท้อนออกมาในเสียงจังหวะกลองของเขาอย่างชัดเจน เรียกได้ว่าเป็นคนละคนกับวันก่อนเลยทีเดียว หลังการแสดงจบลงโยชิโอะรู้สึกได้ว่าพวกเขาประสบความเร็จในการทำให้เพลงที่พวกเขาแต่งขึ้นนั้นมีชีวิตขึ้นมาในแบบที่พวกเขาตั้งใจ จริงๆ ว่านเองก็รู้สึกว่าเธอได้อะไรมากมายจากการแสดงในครั้งนี้ และโยชิยูกิที่เมื่อก่อนการแสดงได้ประกาศไว้ว่า “อยากจะเล่นดนตรีกับเมมเบอร์กลุ่มนี้อีก” ก็ถึงกับต้องเปลี่ยนคำพูดเป็น “เราจะเล่นดนตรีกันด้วยเมมเบอร์นี้อีกแน่นอน”
ระหว่างทางกลับโรงแรม เททสีโรเอาแต่ฟังเสียงการแสดงสดที่เพิ่งผ่านไปซ้ำๆอยู่อย่างนั้น “เสียงมันต่างกับของเมื่อวานชะมัดเลย” เขาพึมพำเบาๆ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาพอใจแล้วกับการแสดงในครั้งนี้ เป้าหมายต่อไปของพวกเขาคือทำให้มีผู้ชมเต็มสถานที่ให้ได้ไม่ว่าพวกเขาจะไปแสดงที่ได้ และพวกเขาก็ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไปแสดงในเทศกาลดนตรีอย่างแน่นอน ตอนนี้ฝีพายทั้งสี่ของแพลำนี้มีเป้าหมายเดียวกันและรวมใจกันเป็นหนึ่งแล้ว และ Raft ก็พร้อมที่จะล่องไปข้างหน้า ด้วยแรงขับเคลื่อนที่ทรงพลังกว่าที่ผ่านมา
