มีคนเคยพูดไว้ว่า “เรื่องปกติสำหรับญี่ปุ่นเป็นเรื่องไม่ปกติสำหรับต่างแดน” เช่นเดียวกับโปรเจคในครั้งนี้ที่ทำให้เหล่านักดนตรีได้พบกับผู้คนมากมายอย่างที่พวกเขาจินตนาการไม่ถึง
ในวันที่สามของการเดินทาง พวกเขาได้พบชายผู้หนึ่งที่พวกเขาไม่มีวันลืม ชายผู้นั้นเคาะตีถังและขวดพลาสติกอยู่ข้างถนน ดูไปแล้วก็ไม่น่าจะใช่นักดนตรีเพอร์คัสชั่นมือาชีพ แต่จังหวะของเสียงเคาะที่เฉียบขาดของเขานั้นทำให้เททสึโรอดไม่ได้ที่จะเข้าไปขอแจม ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็เขาคงไม่กล้าทำอะไรแบบนี้แน่ นี่คงเป็นเครื่องหมายของการเติบโตขึ้นไปอีกขั้น
ตอนแรกๆก็ดูเหมือนว่าจะเริ่มต้นด้วยการดวลกลองระหว่างไทยกับญี่ปุ่น แต่พอเริ่มไปสักพักก็เริ่มมีคำถามมากจากชายผู้นั้น “มาจากไหนกันล่ะ?” “เจแปน!” พอเททสึโรตอบดังนั้นสีหน้าของชายข้างถนนก็เปลี่ยนไป “โตเกียว?” “เปล่าครับ โอซาก้า” เททสึโรตอบ แต่ชายผู้นั้นก็ยังคงทวนคำพูดเดิม “โตเกียว” “ไม่ใช่ครับ โอซาก้า” ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ชายข้างถนนยังคงทวนคำพูดเดิม “โตเกียยยยยว?” พร้อมกับเริ่มตีถังและขวดตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง แม้ไม้ตีจะหักแต่ก็ยังคงตีต่อไป สุดท้ายแล้วการแจมนี้ก็จบลงด้วยการกอดลา แม้แต่ตอนนี้เททสึโรก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมชายข้างถนนผู้นั้นถึงตื่นเต้นกับคำว่าโตเกียวเสียเหลือเกิน
ในคืนนั้นสรุปว่าเททสึโรก็ได้มีเซสชั่นไปโชว์ฝีมือกลอง แต่ปัญหาคือมีตุ่มมากมายขึ้นที่ฝ่ามือ ก็ต้องดูกันว่าเขาจะสามารถเอาชนะปัญหานี้ได้หรือไม่?… แต่เอาจริงๆแล้วสิ่งที่เททสึโรกังวลมากกว่าคือไม่รู้ว่าในระหว่างการแสดง หากชายผู้นั้นเกิดของขึ้นขึ้นมาอีก ตัวเองจะกลายเป็นกลองให้เขาตีไปซะหรือเปล่า
